Ciagle nie wiem jak to jest, chce wierzyc...

  Tak bardzo chcialabym ufac, cieszyc sie tym jak jest teraz. Bo jest po prostu zajebiscie. Ale chyba troche boje sie ze to wszystko zgasnie i ze sie skonczy- ze okaze sie ze po raz kolejny to byla moja zludna nadzieja na szczescie?  Nie wiem w koncu jak zyc, czym mam plynac z pradem tego wszystkiego, czy moze stac na brzegu i obserwowac co dalej, krok po kroku? Kuzwa, bez kitu nie wiem co robic...